Jak to się zaczęło?
Starożytność
Historia pokazuje nam, że potrzebne jest praktyczne narzędzie do pisania. W 1922 roku Howard Carter odnalazł pierwsze narzędzie pisarskie w grobowcu Tutenchamona, które przypominało obecne pióro wieczne. Była to zaostrzona z jednej strony trzcinowa rurka umieszczona w miedzianej oprawie z atramentem.
W 973AD już ludzie szukali lepszej opcji. To wiemy z pism kalifa w północno-zachodniej Afryce.
Około XVI wieku Leonardo da Vinci tworzył rysunki bardziej praktycznych piór. Prawdopodobnie do użytku własnego, ale nie przetrwał żaden fizyczny dowód tego wynalazku.
Do końca XVIII wieku popularne były pióra gęsie, których największą wadą była konieczność częstego ścinania końcówki, aby nadać jej stożkowy kształt umożliwiający pisanie.
Opatentowane pióro
Pierwsze pióra została wyprodukowane nieformalnie w XVII wieku. Nadal miały wiele wad. Przestawały pisać lub wyciekał atrament, ponieważ powietrze wracające do zbiornika nie mogło być regulowane.
Znana historia dotyczy Lewisa Watermana, który stracił ważnego klienta, ponieważ jego nowe pióro wieczne wyciekło na kontrakt, zachęciła go do wymyślenia bardziej niezawodnego pióra. Zaangażowanie jego i innych doprowadziło do złożenia kilku patentów w XIX wieku:
- Petrache Poenaru złożył pierwszy patent we Francji w 1827 roku. Wielu wynalazców zainspirowało się tubkami piórek. Nie wiedzieli jednak, jak zastosować naukę, aby stworzyć lepsze pióra. Petrache eksperymentował z tą koncepcją i stworzył pióro, które samo napełniała się atramentem.
- W 1884 r. Amerykanin Lewis Waterman opatentował pierwszy model pióra wiecznego. Otwór powietrzny i kilka rowków zapobiega zatorom i wyciekom atramentu. Nowe pióro posiadało regulację dopływu atramentu, opracowany system nosił nazwę zasilania kanalikowego.
Zasada działania pióra wiecznego
Pióra wieczne działają w oparciu o zarządzanie szybkością przepływu atramentu przez pióro. Gdy pióro jest trzymane pod kątem, tusz ze zbiornika jest przyciągany w dół przez grawitację i przechodzi przez spływak do stalówki w kontrolowany sposób. Jeśli powietrze nie zostanie doprowadzone do zbiornika w celu wymiany atramentu w trakcie jego użytkowania, powstanie próżnia, która zatrzyma przepływ.
Waterman rozwiązał ten problem przepływu powietrza, wycinając serię trzech szczelin w spływaku pióra. Uzyskano mechanizm kapilarny, który działał poprzez wciąganie atramentu do tych małych kanałów w tym samym czasie, gdy powietrze wracało nad szczeliny i do zbiornika. Narodziło się nowoczesne pióro wieczne.
Chociaż innowacja Watermana sprawiła, że pióra stały się o wiele bardziej efektywne i wygodne w pisaniu, wypełnienie pióra pozostało chaotycznym i nudnym wydarzeniem. Trzeba było odkręcić część beczki i użyć kroplomierza, aby napełnić zbiornik kroplą po kropli. Na przełomie XIX i XX wieku firmy zaczęły wprowadzać samozasysające zbiorniki, które pozwoliły użytkownikom umieścić stalówkę w pojemniku i napełnić zbiornik ciągnąc za dźwignię lub skręcając lufę.
Pomimo wprowadzenia długopisu na początku XX wieku pióra wieczne utrzymywały swoją dominację jako narzędzia do pisania aż do połowy wieku. Dopiero w latach 60. XX wieku, kiedy zwiększyła się niezawodność długopisu, a jego cena zmalała, sprzedaż pióra wiecznego w Stanach Zjednoczonych powoli i równolegle malała. Chociaż są one nadal szeroko stosowane przez studentów w prywatnych szkołach w Anglii i reszcie Europy, w Ameryce pióro wieczne jest w dużej mierze postrzegane jako element kolekcjonerski oraz symbol statusu.
Po co pisać piórem wiecznym
Komfort pisania. Ponieważ nie musisz naciskać tak ciężko, jak w przypadku długopisu, pisanie za pomocą pióra wiecznego jest znacznie łatwiejsze. Umożliwia dłuższe pisanie bez zmęczenia.
Przyjazne środowisku. Długopis po zużyciu całego atramentu wyrzucasz do kosza. Chociaż można kupić jednorazowe pióra, większość piór wiecznych nie jest wyrzucana. Gdy zabraknie tuszu, wystarczy napełnić zbiornik i wrócić do pisania.
Bardziej ekonomiczne w dłuższej perspektywie. Ze względu na niższą cenę długopisy są uważane za jednorazowe dlatego często lądują w koszu. Pióro wieczne ma coś w sobie co inspiruje do używania go dłużej, szybciej się do niego przywiązujesz. Łatwość napełniania atramentem na pewno jest na plus dla pióra, dzięki temu używanie pióra ogranicza się jedynie do kupna atramentu. Koszt kupna atramentu jest znacznie niższy, co w dłuższej perspektywie czasu jest bardziej ekonomiczne niż kupno nowych długopisów.
Pismo wygląda lepiej. Oprócz zmniejszenia zmęczenia, lekkiego dotyku i płynące ruchy dłoni, które są wymagane przez wieczne pióro, poprawiają wygląd pisma.
Czujesz się jak Pan. Jednym z atutów pisania piórem wiecznym jest to, że sprawia, że czujesz się niesamowicie. Jest coś w pisaniu tym narzędziem, którego użył Teddy Roosevelt i Winston Churchill, dzięki czemu czujesz się jak prawdziwy dżentelmen i uczony.
Anatomia pióra wiecznego
Projekt pióra wiecznego jest wyrafinowany i prosty. Składa się z trzech głównych części: stalówki, spływaka i systemu napełniania.
Stalówka
Stalówka to metalowa końcówka wiecznego pióra, która dotyka papieru. Wczesne stalówki pióra zostały wykonane ze złota ze względu na elastyczność elementu i odporność na korozję. Jednak większość nowoczesnych stalówek jest wykonana ze stali nierdzewnej lub stopów złota ze względu na ich wytrzymałość i trwałość.
Jeśli stalówka jest wykonana z czystego złota, zwykle jest zakończona metalem, który jest wytrzymałym irysem lub metalem z rodziny platynowców. Stalowe stalówki mają już twardą końcówkę, więc wykańczanie ich za pomocą innego metalu nie jest konieczne.
Wzdłuż środka stalówki biegnie mała szczelina, która pomaga sprowadzić tusz na końcówkę dzięki wspomnianemu wyżej działaniu kapilarnemu. W górnej części stalówki znajduje się również „otwór wentylacyjny”, który pomaga przywrócić powietrze do zbiornika, aby zapobiec tworzeniu się próżni. Otwór odpowietrzający służy również do celów konstrukcyjnych, działając jako punkt odprężający, który zapobiega pękaniu stalówki przy powtarzającym się zginaniu, które występuje podczas użytkowania.
Stalówki są w różnych kształtach i grubościach. Najczęściej spotykanym kształtem jest okrąg, który zapewnia dość jednolitą linię na papierze. Grubości stalówki oznaczają rozmiar końcówki. Istnieje pięć podstawowych stopni: bardzo drobny (XF), drobny (F), średni (M), szeroki (B) i podwójny szeroki (BB).
Spływak
Spływak to kawałek czarnego plastiku (lub ebonitu w zabytkowych piórach), który obejmuje spód stalówki. Spływak jest najważniejszą częścią wiecznego pióra. Zapewnia transport atramentu ze zbiornika do stalówki oraz wypełnia zbiornik powietrzem.
Odkąd Waterman opatentował swój projekt kanalików w 1884 r., Twórcy piór starali się tworzyć lepsze i bardziej wydajne spływaki. W 1941 roku firma Parker wprowadziła jedną z najbardziej znaczących modernizacji, opracowując system uniemożliwiający ściekanie atramentu ze stalówki.
System napełniania
Zbiornik, który jest umieszczony wewnątrz korpusu, w którym znajduje się atrament. System napełniania przeszedł wiele ewolucji od powstania pióra. Obecnie najpopularniejszym zbiornikiem jest nabój. Nabój to mała, szczelna tuba jednorazowego użytku w której znajduje się atrament. Gdy zbiornik jest pusty wystarczy wyjąć stary nabój i włożyć nowy, jest to na pewno bardzo wygodne. Wadą jest to, że często trzeba polegać na odpowiednim naboju wykonanej dla konkretnego pióra. W związku z tym wybory atramentu będą bardziej ograniczone.
Przetwornik, inaczej konwerter kaset, wygląda prawie jak nabój i może pasować do większości piór wiecznych z nabojami, ale ma mechanizm napełniający, który pozwala uzupełnić go atramentem za każdym razem, gdy się skończy. Plusem jest to, że jest się otwartym na różne atramenty, a wadą jest wygoda.
Tłok, ten system napełniania opiera się na mechanizmie śrubowym, który ciągnie tłok w górę bębna, zasysając atrament przez stalówkę i do zbiornika. To w zasadzie wbudowany konwerter. Jedynym minusem (jeśli można to nazwać wadą) pióra z mechanizmem napełniania tłoków jest to, że nigdy nie będzie można używać z nim wkładów. Musisz za każdym razem wypełniać go ręcznie.